Het waren twee koninghskindren,
Sy hadden malkander so lief;
Sy
konden by malkander niet komen,
Het water was veel te diep.
Wat stack sy op? drie keerssen,
Drie keerssen van twaelf int
pont,
Om daer mee te behouden
’s Koninghs soone, van
jaren was jonck.
Met een quam daer een besje,
Een oude fenynde bes,
En die
blies uyt de keerssen,
Daer verdroncker dien jongen helt.
“Och moeder,” seydese, “moeder,
Mijn hoofje
doet mijnder so wee,
Mocht ik’er een kort half
uurtje
Spanceeren al langhs de zee!”
“Och dochter,” seydese, “dochter,
Alleen en
meught ghy niet gaen:
Weckt op u jongste suster
En laet die met
u gaen.”
“Mijn alderjongste suster
Dat is also kleynen kint,
Sy
pluckt maer al de roosjes
Die sy in haer wegen vint.
Sy pluckt maer al de roosjes
En die bladertjes laet sy
staen,
Dan seggen maer alle de lieden:
Dat hebben koninghs
kindren gedaen.”
De moeder gingh na de kercke,
De dochter gingh haren gangh:
Zy
gingh maer also verre
Daer sy haer vaders visscher vant.
“Och visscher,” seydese, “visscher,
Mijn
vaders visscherkijn,
Wout ghy een weynich visschen,
’t
Zoud’ u wel geloonet zijn.”
Hy smeet gijn net in ’t water,
De lootjes die gingen te
gront,
Hoe haest was daer gevisschet
’s Koninghs soone,
van jaren was jonck.
Wat trock sy van haer hande?
Een vingerling root van
gout:
“Hout daer, mijn vaders visscher,
Dat isser den
loone voor jou.”
Sy nam hem in haer armen,
Sy kusten hem voor sijn mont:
“Och
mondelingh, kost ghy spreken,
Och hertje, waert ghyder gesont!”
Sy nam hem in haer armen,
Sy sproncker mee in de zee:
“Adieu
mijn vader en moeder,
Van u leven siet ghy my niet weer.
Adieu mijn vader en moeder,
Mijn vriendekens alle
gelijck,
Adieu mijn suster en broeder,
Ick vaerder na ’t
hemelrijck.”
Oud Amsterdamsch Liedboek / Van Duyse I, 234
Münsterlandse versie: Twe Kuenigeskinner