Waling Dykstra

De Mounlersdochter

Oan de kant fen 't stille wetter,
By it earste maitiidsgrien,
Siet de ljeave mounlersdochter;
Tsjepper fanke wier net ien.
En in snipper hearke socht hjar;
Fljuensk en ljeaflik praette hy.
Oan de kant fen 't stille wetter,
Nimmen wier sa bliid as sy.

Oan de kant fen 't stille wetter,
Yn it hjerstwaer koel en klear,
Siet de moaije mounlersdochter;
Mar hja wier net fleurich mear.
Och, de simmer brocht hjar lijen,
Hwent dat hearke, falsk wier hy.
Oan de kant fen 't stille wetter,
Nimmen wier sa droef as sy.

Oan de kant fen 't stille wetter,
Hwer de winter flokken smiet,
Seach ik wer de mounlersdochter;
Boijich en ûnlijich wier't.
Mar de ljeave mounlersdochter
Wier fen kjeld en soarch ring frij.
Oan de kant fen 't stille wetter,
Yn it stille grêf leit sy.

Vertaling:

De molenaarsdochter

Aan de kant van 't stille water,
bij het eerste lentegroen,
Zat de lieve molenaarsdochter;
Niemand was een mooier meisje dan zij.
En een snibbig (bits, vinnig) heertje zocht haar;
Vleierig en liefelijk sprak hij.
Aan de kant van 't stille water,
Niemand was zo blij als zij.

Aan de kant van 't stille water,
In het herfstweer koel en klaar,
Zat de mooie molenaarsdochter;
Maar zij was niet meer vrolijk.
Och, de zomer bracht haar ellende,
Want dat heertje, vals was hij.
Aan de kant van 't stille water,
Niemand was zo droef als zij.

Aan de kant van 't stille water,
Waar de winter vlokken werpt,
Zag ik weer de molenaarsdochter;
Piekerend en onrustig was zij.
Maar de lieve molenaarsdochter
Was van kou en zorgen spoedig vrij.
Aan de kant van 't stille water
In het stille graf ligt zij.